’s Avonds na het eten ga ik altijd naar mijn werkkamertje om wat te computeren en deze stukjes te typen. Al een paar dagen heb ik het daar behoorlijk koud. Plotseling bedacht ik me: zou die verwarming het eigenlijk wel doen? In de rest van het huis wel, dus mijn  bejaarde brein blijkt niet snel een dergelijke gewone verbinding te maken. En ja hoor, de radiator is ijskoud. Dus een oud kacheltje tevoorschijn gehaald. De eerste twintig minuten zit ik in een sterk verbrande stoflucht. Maar het kacheltje geeft wel wat warmte.

De volgende dag bel ik de loodgieter. De ketel moet ook rond deze tijd worden schoongemaakt, dus ik dacht: misschien kunnen ze twee vliegen in één klap slaan. Het grote voordeel van een kleine plaats is dat ze je kennen en ook snel komen. Het is fijn om een goede loodgieter te hebben. Iedereen moet tegenwoordig studeren, maar vaklui hebben we bijna niet meer.

Tot mijn stomme verbazing zou hij de volgende dag al komen. Maar eerst zien dan geloven. Er kunnen echt spoedgevallen bij zijn en die gaan voor, dat snap ik ook. Ik hoor wel verhalen van mensen die eindeloos moeten wachten, ook als ze een afspraak hebben. Want hoe doe je dat als je fulltime werkt? Ik hoorde een verhaal van iemand die haar vader al drie keer heeft gevraagd omdat ze moet werken. Tot drie keer toe is dat bedrijf niet gekomen. Tja, de grote stad denk ik dan. Waardeloos.

Maar daar zat ik keurig op tijd en voor mijn doen vroeg. Ook de loodgieter was keurig op tijd. Dit gaat te goed dacht ik. Ketel schoongemaakt, radiator deed het weer zei hij. Ik prutste nog wat rond in huis en besloot toch maar een dutje te gaan doen. Ik had het nogal koud. Weer duurde het even voordat ik besefte dat het erg koud was in huis. Geen enkele radiator deed het en er was ook geen warm water.

Weer de loodgieter gebeld. Hij zou komen. En hij kwam. Ik kreeg het kouder en kouder en hij bleef maar rommelen en stommelen in het hok waar de ketel staat. Ik dacht: dat is niet makkelijk blijkbaar. Hij kwam weer naar beneden en zei dat het gecompliceerder was dan gedacht. Er was een onderdeel kapot en hij moest dat gaan halen in de werkplaats. Wel ging hij nog even langs een oude dame met een overstroming in haar keukenkastje. Natuurlijk heeft zoiets voorrang. Ik raak ook totaal in paniek van dat soort dingen.

De kou werd erger. Ik bedacht me hoe verwend we eigenlijk zijn met al onze voorzieningen. En hoe snel we klagen over alles wat niet direct gaat zoals we willen. Ik geef toe dat daar ik daar ook bijzonder goed in ben.

Ooit was ik aan het klagen tegen iemand die terminaal ziek was. Ik denk dat ik met de situatie geen raad wist en daarom ging zeuren over dat het dagelijkse afwassen zo vervelend was. Ik zal nooit meer vergeten wat ze toen zei. Ze zei: ik zou er alles voor over hebben om weer eens gewoon te kunnen afwassen. Ik dacht dat ik door de grond zakte van de schaamte!! Een zelfde soort opmerking kwam van een hele zieke vriend van ons. Hij zei dat hij zo graag nog eens een gewone dag zou willen meemaken.

Voor mij zijn dit hele belangrijke lessen geweest. Er is niets aangenamer dan een gewone dag. Een dag zoals altijd. Er komt een loodgieter en die maakt de verwarming en dan ga ik ’s avonds gewoon weer koken en vervolgens aan mijn bureautje zitten.