Wij (mijn broers en ik) waren in Antwerpen om de historische, kunsthistorische en architectonische hoogstandjes van de stad Antwerpen inzichtelijk te maken. Ik herinner me voornamelijk de strompeltochten langs de eindeloze terrassen met (vr)etende mensen. Veel te dikke mensen die achter hoog opgetaste borden enorme maaltijden naar binnen zitten te schuiven om elf uur ’s ochtends. Warme maaltijden!

Ik probeerde niet meer te kijken, maar aan beide zijden van de autovrije straten zie je de vreetschuren met terrassen. Gezien het mooie weer was alles overvol. Naar de grond kijken is een oplossing. Heel Antwerpen is geplaveid met kinderkopjes en dat is voor bejaarden lastig lopen. Omhoog kijken is zelfs gevaarlijk. Al snel was ik zo misselijk van de aanblik van de medemens dat ik dacht: ik eet nooit meer.

Maar de crew wil wel lunchen. Ja, zij doen zwaar lichamelijk werk, zeker. Dus al snel schuiven we een onsmakelijk ogend etablissementje in. Alles lijkt daar vies en alles plakt. De wc blijkt slechts via een steile trap naar beneden bereikbaar te zijn. We krijgen een beduimelde geplastificeerde menukaart in onze handen gedrukt. Te vies om aan te pakken. Je krijgt de neiging om je handen weer te gaan wassen, maar ja, dan moet je naar beneden…

Van geen enkel gerecht heb ik ook maar enig idee wat het is en dat ligt aan mij, want de rest snapt het wel, behalve Maarten natuurlijk. Als je de ondertiteling leest, dan weet je dat je geen enkel gerecht van deze kaart ook maar in de verste verte ambieert. Ook Maarten heeft niets gevonden wat hij eetbaar vindt. Ik vraag of ze niet gewoon een broodje kaas of een tosti hebben. Nee dus. Ik vervoeg me bij de taarten, nou ja, anderhalve taart. Ook die taart oogt oud en groezelig!

Ze blijken kleine flyertjes te hebben waarop staat dat je pannenkoekjes kunt krijgen. Met blauwe bessen en aardbeien.  Kan lekker zijn. Maarten wil met blauwe bessen, ik met aardbeien. Dat is echt te moeilijk! We krijgen zes blauwe bessen en zes stukjes gehalveerde aardbei plus die pannenkoekjes op één bord. Om poedersuiker moeten we vragen. De pannenkoekjes zijn een soort kussentjes die naar niks smaken.

De volgende dag! Hoera, weer lunchtijd. We schuiven een mogelijk nog groezeliger etablissement in en krijgen plaatsen bij een pizzaoven, en het is al zo warm! De wc kun je hier slechts via een zeer krap wenteltrapje omhoog bereiken. Dan maar niet naar de wc. Dat kan vast wel in het Rubenshuis waar we na de lunch heen gaan. Vervolgens krijgen we eindelijk de menukaart. Die is nog viezer dan gisteren en er staan vooral pizza’s op het menu!

Weer vraag ik of ze niet gewoon een broodje hebben. Nee, dat hebben ze niet. Dan begin ik nijdig te worden: jullie moeten toch brood hebben? ‘Ja, we hebben ciabatta.’ Is dat dan geen brood? ‘Maar we hebben geen kaas.’ En wat gaat er dan op die pizza’s? ‘Ja, dat is Mozzarella.’ Is dat dan geen kaas? En mij maak je niet wijs dat jullie geen ham hebben. ‘Ja, we hebben parmaham.’ Nou, dan zijn we eruit: dan maak je dus een tosti, gewoon onder de grill leggen. ‘We hebben geen grill!’ Ze kunnen het wel in de pizzaoven leggen. Tenslotte komt er een brood waar je probleemloos met een gezin van kunt eten. De ham is veel te dik, het brood valt niet te snijden en ze hebben het definitief weten te verzieken met slierten bruine rommel waardoor het soppig en zoet is geworden.

Ik denk aan mensen die op diverse plekken van deze wereld doodgaan van de honger. Het grootste gedeelte van deze lunch wordt weggegooid! We moeten ons met z’n allen heel, héél diep schamen!!!