In ons plaatselijke krantje stond een ingezonden stukje van een moeder over haar dochter. Het was kermis en haar dochtertje is dol op kermis, maar kon er niet heen omdat ze ziek en misselijk werd van de gruwelijke herrie! Nee, ze was niet autistisch, had geen ADHD, of welke andere moderne ziekte dan ook. Mijn hart maakte een sprongetje: zou er nu eindelijk een generatie kinderen geboren zijn die allergisch is voor lawaai? Hoera, een lawaaiallergie!
 
We zijn omringd door lawaai. Ik moet in de supermarkt regelmatig vragen of die takke muziek zachter kan. Nou ja, muziek? Het heeft niets met muziek te maken zelfs. Er wordt verbaasd gereageerd: te hard? Juist gezellig. Overal is herrie. Ook thuis staat de radio altijd aan! Om nog maar te zwijgen over die jongeren in veel te dure auto’s met de radio knetterhard aan, bonke-bonke-bonke-bonk. Dat mag allemaal in Nederland.

In je eigen huis/tuin ben je niet meer veilig. Altijd is wel ergens een feestje met keiharde muziek, en na wat alcohol volgt het knetterende gelach van de vrouwen en het geloei van de mannen alsof ze zich in een stadion bevinden. Maar je moet er niks van zeggen, want dat is vervelende kritiek op hun manier van leven en daar kunnen Nederlanders helemaal niet tegen.

En het wordt onze kinderen met de paplepel ingegoten.

Wij wonen vlakbij twee scholen. Je zou zeggen: dat is de plek om tegengas te geven tegen deze eindeloze geluidsdiarree. Nee, vergeet het maar. Op ‘feestdagen’ hoor je om half acht al het keiharde ‘test-test-test’ uit de geluidsinstallatie knallen. Op het moment dat de kinderen naar school komen, schalt de muziek al uit de speakers. Vervolgens begint een hysterische mannenstem de kinderen op te hitsen. Dit alles wordt afgewisseld met muziek. Nou ja, muziek… Gek toch dat zoveel kinderen al op jonge leeftijd gehoorbeschadigingen hebben. Hoe zou dat nou komen?

De ellende is dat deze herrie onder het hoofdstuk ‘gezellig’ valt.

Ook op gewone schooldagen knalt regelmatig een soort rimboemuziek uit de ramen en zie je zo’n hele klas op en neer springen. Ik zou zeggen: léér die kinderen eens iets! Op Koningsdag komen de kinderen in oranje kleding naar school om vervolgens te gaan sporten! Wat is dat voor hersenspoeling? Op de afscheidsavond van groep 8 zag ik die kinderen in galakleding rondlopen. Geschift werkelijk, hoe bedenk je het? Maar ook die avond is niet ‘gezellig’ zonder keiharde muziek.

Het merkwaardige vind ik nog steeds dat het dus normaal wordt gevonden om anderen lastig te vallen met jouw smaak. Wat je thuis doet, moet je zelf weten, zolang je buren er geen last van hebben. Ik val mensen toch ook niet lastig met mijn muziek?

En dan tot slot nog even het idiote geklus van de Nederlanders. Als je niet klust, hoor je er niet bij. De ramp van klussen is helaas dat het lawaai en overlast geeft. Ook daar mag je niks van zeggen. Want jij bent de stoorzender, niet zij.

Inmiddels heb ik mijn huis zo aangepast dat als er lawaai is aan de achterkant, ik aan de voorkant kan gaan werken of lezen en vice versa. Het blijft natuurlijk geschift dat je in je eigen huis heen en weer moet vluchten. Soms zit ik met een draaiende ventilator en oordoppen in te werken. Tijdens mijn studie had ik een docent die met de stofzuiger aan zat te werken in verband met de herrie.

In wat voor wereld leven we? Juist in een zieke wereld. En dat er met steeds meer kinderen wel iets mis is verbaast mij helemaal niets!