Ik kan echt in woede ontsteken als we post krijgen gericht aan de Heer en Mevrouw … en dan de achternaam van Coen. Dat soort post ga ik niet lezen. Dat is mijn naam niet, dus voel me niet aangesproken. Of dat vragen: en wat is uw meisjesnaam? Ik vraag altijd: hoe bedoelt u?

Toen wij jong waren, moest je als je trouwde de naam van je aanstaande echtgenoot aannemen. Wat een onbegrijpelijke onzin! Alsof je plotseling iemand anders wordt, ja het bezit van die man zeker. Nooit! Bovendien, je hebt toch een naam? Verder moest je elkaar ook eeuwige trouw beloven. Werkelijk… alsof dat mogelijk is! Je gaat daar dus als een stuk onbenul staan liegen. Ik heb nooit, maar dan ook helemaal nooit willen trouwen. Wat een krankzinnige onzin. Nog steeds ben ik daar erg tevreden over. Maar in mijn tijd gaf dat de nodige problemen.

Als je zo lang samenleeft als wij, sluipen die “enge” echtpaardingen er toch in. Het is de omgeving die dat doet: je wordt benaderd als echtpaar, je moet met andere echtparen gaan eten. Vreselijk! Het is toch veel leuker om met een vriendin zonder mannen te gaan eten? De huisarts richt zijn brief over de griepprik aan ons. Ooit weleens nagedacht over het feit dat de één die prik wel wil en de ander niet? Ook onze financiën zijn strikt gescheiden, dus ook de belastingaangifte. Enorm voordeel: wij hebben nooit ruzie over geld.  We kennen elkaars financiële situatie ook niet.

Maar wat ik zo om me heen zie aan echtparengedrag is soms gewoon griezelig! Bejaarde stellen die hand in hand in de pas lopen en werkelijk alles samen moeten doen. Nog steeds valt m’n mond open! Ik vind zoiets gewoon een beetje zielig. Of u kent ze wel, die stellen met dezelfde e-bikes, regenpakken, fleecevesten en taalgebruik. Soms gaan ze ook nog op elkaar lijken. Dat soort vrouwen pakken de koffer van hun mannen in! Onbegrijpelijk. Hoe kan dat nou? Waarschijnlijk strijken ze zijn zakdoeken ook, maken ze zijn lunchpakketje klaar en ik kan nog wel wat vreemde gebruiken noemen.

Op de een of andere manier is er altijd een van de twee die de eigen identiteit heeft opgegeven en onderdanig is geworden aan de ander. Een soort schaduw. Sorry dat ik het zeg, maar dat is in de meeste gevallen de vrouw. De man bepaalt waar ze heen gaan met vakantie. De man voert het hoogste woord tijdens de etentjes en andere sociale gelegenheden. De man bepaalt wat voor auto er gekocht wordt. De man beheert de afstandsbediening van de televisie. Vaak hebben ze ook dezelfde bankrekening en kan de man precies zien wat de vrouw gekocht heeft. Of ze gebruiken dezelfde computer en een zelfde e-mailadres. Ik geloof dat zoiets bij ons zou leiden tot het einde van de relatie. Alleen al de gedachte dat de vrouw weleens zonder die man op vakantie wil is ondenkbaar.  Ook al gaat ze gewoon met een vriendin. Geen sprake van!

Oh, en ook zo griezelig: dat samen naar bed gaan. Het is weer bijna altijd de man die dat bepaalt en aangeeft dat het bedtijd is. Hoezo, het kan toch zijn dat de één een totaal ander dag-nachtritme heeft dan de ander? Ik moet er bijvoorbeeld niet aan denken om vroeg naar bed te moeten. Ik slaap dan gewoon niet. Ook daar moet je elkaar de ruimte in geven.

Ja, en dan hebben wij onze mond vol over emancipatie. Nou, vergeet het maar. Ik ken veel jonge hoogopgeleide en zelfstandige vrouwen die problemen hebben met het vinden van een partner.  Mij verbaast dat niet. Ik zal geen conclusies trekken.