Als iemand mij twintig jaar geleden had gezegd dat ik op mijn zeventigste met mijn broers een televisieprogramma zou hebben, dan had ik op mijn voorhoofd gewezen en gevraagd of die persoon wel helemaal goed bij zijn verstand is. Toen het verzoek kwam om dit programma te gaan maken, kon ik mijn lachen bijna niet inhouden.

Ja ja, drie bejaarden die er helemaal niet representatief uitzien, die inmiddels al bijna een andere taal spreken en het gaan hebben over kunst en cultuur. Als grap zei ik ‘ja’ op het voorstel, omdat ik zeker wist dat het een enorme flop zou worden. Na twee uitzendingen zouden ze het programma stop moeten zetten, omdat er niemand naar keek. Geen seks, geweld en schreeuwen, geen discodreun en geen sport. Alleen drie pratende bejaarden. Inmiddels hebben we net serie 8 gemaakt. Een serie bestaat uit zes steden die wij strompelend bezoeken. Gemiddeld een miljoen kijkers! Ik had veel verwacht, maar dat niet.

Vreemd genoeg heb ik nooit nagedacht over wat ik zou gaan doen als ik met pensioen was. Coen en ik hebben tijdens ons werkende leven ongeveer de hele wereld bereisd, dus dat had eigenlijk geen prioriteit. Dat is het grote voordeel van een baan in het onderwijs, de behoorlijk lange vakanties. En zeker vroeger toen je nog echt zes weken grote vakantie had en twee weken kerstvakantie. De herfstvakantie is dan ideaal voor een stedentripje, idem de voorjaarsvakantie.

Toen kwam het verzoek om deze columns te gaan schrijven, ook al zoiets totaal onverwachts, maar natuurlijk wel erg leuk. Het plan om er een boekje van te maken ontstond bij de redactie en ja, waarom niet natuurlijk.

En om wat dichter bij de huiselijke sfeer te blijven: ik begon met jam te maken. Ook dat was iets dat ik nog nooit gedaan had. Ik vind de jam die je koopt zo vies, want veel te zoet en het fruit dat erin gaat is tot pap gekookt. Er zit amper fruit in. Dus ik begon met pruimenjam te maken met amper geleisuiker. Een fractie van de aanbevolen hoeveelheid. Natuurlijk wordt het niet enorm dik, maar door de toevoeging van citroen en een appel waar pectine inzit, gaat het prima. Toen volgde de aardbeienjam, bosvruchtenjam, vijgenjam en frambozenjam.

Ik koop mijn fruit hier in een hutje langs de kant van de weg. Prima spullen. Vorig jaar stond ik met de verkoopster, die ook jam maakt voor de verkoop in dat hutje, te praten over dat het zo jammer was dat het seizoensfruit binnenkort afgelopen was. Ze vertelde mij dat het ook prima ging met ingevroren fruit, gewoon te koop in iedere supermarkt. Ik begon met frambozen. Nou waarlijk een succes! Nu kan ik het hele jaar zorgen voor heerlijke jam.

Op dit moment ben ik natuurlijk nog steeds bezig met pruimenjam. De lekkerste zijn de Reine Claudes, Maar ook de Opal en nu heb je de Reine Victoria. Ik zag dat de aardbeien nu goedkoop gaan worden als je twee doosjes van een pond koopt, dus een mooie taak voor volgende week.

Maar waar ik nooit aan gedacht heb en wat zich nu op een nare manier aandient, is mijn sterk afnemende gezondheid. Natuurlijk heb ik na zestig jaar roken COPD en dat is niet fijn. Maar dat werd pas echt vervelend toen ik gestopt was met roken twee jaar geleden. Ik zal niet verder zeuren over mijn kwalen, maar die benauwdheid is echt heel vervelend, want het hindert me in wat ik wil doen en dus niet meer kan. Dat is enorm frustrerend.

Het leven is onvoorspelbaar, dus Carpe Diem? Het is me altijd een raadsel geweest hoe dat moet.