En weer is het Pasen geworden. En weer kan ik dat schrijven en weer bedenk ik me hoe lang ik al Pasen heb meegemaakt. Ik merkte geïrriteerd op in een winkel na het zoveelste ‘prettige paasdagen’ of ‘fijne Pasen’: wat ik me daar dan wel bij voor moet stellen?  Mijn opmerking kwam echter bij de verkeerde persoon aan, want ze ging er serieus op in. Ze zei: ‘nou wij vieren Pasen wel hoor, ook al is het niet iets waarvan je misschien zegt: dit gaan we vieren’. Christus sterft op een gruwelijke manier en staat op uit de dood. Deze vrouw blijkt oprecht christelijk te zijn en dat wist ik niet. Hopelijk heb ik het wel goed gemaakt door wat ik daarna zei.

Toch bracht me dit wel op de gedachte aan het vieren van Pasen. Natuurlijk vier ik niets, want ik ben niet christelijk en denk bij Pasen alleen maar aan de gruwelijke moord op een onschuldig iemand. Maar als kind was Pasen voor mij wel iets feestelijks. Met Pasen gingen we naar de grootouders van vaders kant. Ze woonden in Delft in een fijn huis aan het kanaal met zicht op de Oostpoort. Ik logeerde daar veel als kind en ook later. Daar heb ik al eens over geschreven. Ook mijn andere grootouders waren me zeer dierbaar en ook daar logeerde ik veel.

Maar nu naar Pasen bij mijn grootouders in Delft. Het was altijd koud en guur weer. Meestal met een snerpend koude wind. Mijn vader zei dan: ’echt paasweertje’. Ook dit jaar is het wat weer betreft niet anders.

Terug naar de herinneringen. Ik was altijd onder de indruk van het lang en prachtig luiden van de kerkklokken daar in Delft. Je had natuurlijk de Oude en de Nieuwe Kerk, maar dat wist ik als kind natuurlijk nog niet. Het geluid vond ik prachtig en vreemd genoeg een soort van veilig. Alsof iemand zei: ‘alles is in orde hoor!’ Nog steeds heb ik een liefde voor luidende kerkklokken en nog steeds ontroert dat geluid me steeds weer opnieuw.

En dan kwam altijd het spannende moment dat oma kwam met haar paasgeschenken. Wij waren nou niet bepaald in luxe opgevoed zoals de meeste mensen trouwens niet na de Tweede Wereldoorlog. En oh, dan kreeg ik een prachtige paashaas van chocola of een paashaas die een mandje droeg met daarin mooi versierde chocolade eieren. Of iets met van die kleine gele kuikentjes. Oh wat was ik daar blij mee, terwijl ik wist dat de chocola niet lekker was en ik het eigenlijk veel te mooi vond om op te eten.

Ook waren er soms mooie paasservetjes die ik bewaarde, want de plaatjes knipte ik dan uit en plakte ik bij mijn verhaaltjes die ik toen al schreef. Die verhaaltjes gingen altijd over zielige konijntjes die hun ouders kwijtraakten en zo. Er kwamen gemene jagers die hun ouders doodschoten en dan waren ze helemaal alleen op de wereld. Plaatjes hadden we niet.

Verder herinner ik me de heerlijke cake in de vorm van een lammetje. Allemaal wonderen voor een kind dat niets gewend is. Ja, Pasen was voor mij dan echt een feest. We bleven slapen in Delft. Wij op de grote kamer helemaal boven achter met mijn moeder en ik denk dat mijn vader in zijn oude jongenskamertje sliep aan de voorkant.

Veel later was ik daar ook wel met Pasen, maar zonder mijn ouders. Ik herinner me mijn tochten langs het Oosteinde naar het centrum. Wat ik daar ging doen herinner ik me niet meer. Wel dat het altijd snerpend koud was en natuurlijk die luidende klokken.