Het is vreemd en niet echt leuk om te voelen dat je oud wordt. Mijn opa en oma hadden mijn leeftijd, maar ik niet, want zo oud zijn alleen hele oude mensen.

Ik ben dus nu een heel oud mens en dat klopt ook wel, want steeds meer onderdelen beginnen problemen op te leveren. Ze zijn helaas niet te vervangen, laat staan te repareren zoals je doet met onderdelen van een auto. Nee, het gaat dus niet om een nieuwe heup of knie of zoiets, die kan je vervangen.

En je wordt ook zo traag! Ik las ooit een uitspraak van een negentigjarige. Ze zei: “tegen de tijd dat ik aangekleed ben, kan ik me weer gaan uitkleden”. Nou herkenbaar, alles gaat nu zo veel trager! Vroeger was ik binnen een halfuur vanuit m’n bed in de auto en op weg naar m’n werk. Nu strompel ik moeizaam rond.

We hebben in ons huis vijf trappen die steeds problematischer worden. Verhuizen? Ik heb er ernstig over nagedacht en ik ben zelfs al naar huizen gaan kijken op een bekende huizensite. Ik vond een huis dat ik best ambieerde, met een slaapkamer en badkamer beneden, vrijstaand in het groen en voor ons betaalbaar. Maar toen kwam het ineens wel heel dichtbij.

In hoeverre kan je je nog hechten aan een nieuw huis, een nieuwe plaats? Ik stelde me ineens voor hoe ik voor de laatste keer de straat uit zou rijden. Dag onmogelijk maar toch dierbaar huis. Dag tuin die vierendertig jaar lang gedaan heeft wat hij zelf wilde. Ik werd eigenlijk nogal ongelukkig van de verhuisgedachte en plannen.

En wat zal ik al mijn lieve helpers bij de supermarkt missen en de rivier die altijd weer zo verrassend is. Kom je de dijk op (ja, per auto) en zie je die schitterende rivier. Soms zilver, soms net kwik, soms stormachtig, maar zo mooi. De uiterwaarden die steeds mooier worden, omdat ze stukken laten verwilderen.

Een verhuizing is nogal wat en er moet zoveel georganiseerd worden. Ik weet dat ik daar nu absoluut de energie niet (meer) voor heb. En in hoeverre hecht ik me nog? Kan ik me nog hechten in het laatste stukje van mijn leven?

Ook een interessant verschijnsel: ik denk steeds vaker aan mijn moeder. Niet dat ik erg close was met mijn moeder. Helemaal niet zelfs en ze irriteerde me vaak mateloos. Maar tenslotte kon ze niet langer in haar huisje blijven en moest ze verhuizen naar een verzorgingshuis. Hoe erg moet dat voor haar geweest zijn! Ooit toen ik daar aan kwam rijden op vrijdag, want dan ging ik altijd op bezoek, zag ik haar voor het eerst achter een rollator lopen buiten. Mijn hart brak! Ach, wat oud en gebrekkig. Mijn moeder, altijd zo actief en die het zo belangrijk vond dat je “knap” was. Ik vond dat wel zo onzinnig en was het nooit met haar eens. En daar liep ze: oud, gebogen en niets meer om ijdel over te zijn. En het werd natuurlijk allemaal nog erger. Tenslotte moest ze naar een verpleeghuis, omdat het in dat verzorgingshuis niet meer ging. Dat was gruwelijk om haar daar af te leveren. Weer brak mijn hart!

Soms zie ik mezelf in een ruit van een winkel en schrik ik. Dan denk ik: daar loopt Ma! Ook mijn broers vinden dat ik sprekend op haar lijk. Het gekke is dat je in je hoofd helemaal niet oud bent. Ik voel me daar fitter en alerter dan vroeger. Maar dat lijf, dat lijf wil niet meer wat ik wil.

En dan weer een nieuw jaar, wat staat me te wachten?