In toenemende mate vraag ik me af of ouders wel helemaal goed bij hun verstand zijn. Ik zal een aantal dingen noemen om mijn gedachten te illustreren.

Ik begin met de ouder. Ja, het zijn vaak de vaders is me opgevallen, die met kinderen die nog maar net kunnen lopen, maar wel op fietsjes zitten en deelnemen aan het verkeer. Het is niet om aan te zien zo griezelig. De kinderen fietsen vaak zonder helmpje bibberend en zwalkend naast de ouder.

In mijn buurt zijn de straten nogal smal, bewust zo gemaakt om te zorgen dat de auto’s niet te hard rijden. Dat is natuurlijk prima, maar als je achter zo’n fietsende ouder met kind terechtkomt kan je er niet langs. Het kan wel, maar het is levensgevaarlijk. Zeker vlak voor een bocht, want als je een tegenligger krijgt dan is het drama niet te overzien. Dus je wordt gedwongen om stapvoets te gaan rijden en achter zo’n idioot te blijven rijden. Ze kijken op noch om. Tegen de tijd dat ik in staat ben om er eindelijk langs te kunnen, maak ik via mijn mimiek duidelijk dat ik hier niet blij mee ben en dat gedrag gewoon onverantwoordelijk vind. Nou, dat valt niet goed, want ze vinden zichzelf juist zo bijzonder. Ze stralen ook uit: kijk mij eens hoe goed met de ‘kleine’. Een kind heet hier kleine. Maar als ik al bij een ongeluk betrokken raak, denk ik dat ik gelyncht zou worden. Ook al zou het mijn schuld niet zijn.

Dan nog even die kinderfietsjes. Ik denk dat die kinderen ongeveer op iedere verjaardag wel een nieuw fietsje krijgen. Misschien niet eens op hun verjaardag. Als ik zie wat er bij de supermarkt aan spiksplinternieuwe kinderfietsjes staat, dan denk ik weer: hoezo weinig geld? Met een glimlach denk ik dan aan onze fietsen van vroeger. Er bestonden geen kinderfietsjes. Je had een step en tegen de tijd dat je wat ouder en groter en beter wist wat je kon, kreeg je meestal een tweedehands fiets. Omdat je niet bij de trappers kon werden daar blokken op gemonteerd, een soort houten klossen waardoor je wel bij de trappers kon. En wat was je dan trots op die fiets!

Ook opvallend dat die ouders al in een hele vroege fase niets meer met hun kinderen kunnen, geen enkel gezag is er nog aanwezig. Waarschijnlijk ook nooit geweest. Laatst stond ik bij de slager en maakten we weer een staaltje machteloosheid mee. Een moeder met twee jongetjes. Ik denk dat de oudste vier was. Ze deden alles wat niet mocht. De moeder riep bij voortduring: ‘dat mag niet hoor, nee dat mag echt niet, nee nou moet je ophouden’. De slager zag zijn spullen al vernield worden dus bemoeide zich er op vriendelijke en beleefde wijze mee. De jongetjes gingen door met wat ze deden. De moeder: ‘nou moet het echt afgelopen zijn hoor, want anders….’. Ik was benieuwd wat dat anders dan wel zou zijn. De jongetjes gingen door met hun vernielzuchtige praktijken. Ten slotte kon de moeder afrekenen en verliet ze met twee krijsende kinderen de winkel. De achterblijvers spraken uit wat ze dachten: ‘hoe moet het met dit soort kinderen gaan die nu al niet meer luisteren’?

Of zo’n kind dat in een driftaanvalletje gillend en krijsend op de vloer in de supermarkt ligt. En zo’n machteloze vader: ’kom nou mee, hou nou op, ik zeg hou nou op. Nou moet je ophouden hoor’. Ik kon het niet laten om me ermee te bemoeien, het was te erg. Ik zei: ‘meneer, u moet gewoon weglopen. Moet u eens zien hoe snel die dochter van u ophoudt. Het enige wat ze wil is kijken waar uw grenzen liggen’.

En het krijgt kinderen, alsof je een brood koopt bij de bakker.