Ik ga me niet bemoeien met de politieke beslissingen rond de vaccinatievolgorde. Wel wil ik zeggen dat het natuurlijk krankzinnig is om te beginnen met 90-jarigen. Gebruik die vaccins voor de mensen in de zorg en in het onderwijs. Maar ik heb toch geen invloed op dat soort politieke keuzes.

Ik ga het hebben over hoe ongelofelijk we hier in de watten worden gelegd door de mensen in de zorg en de financiële kanten van het geheel. Misschien vindt u dat u recht heeft op die gratis vaccinatie voor griep, pneumokokken en Covid-19. Ik vind het ongelofelijk dat we dat allemaal gratis krijgen. Ik weet het, ik weet het, ik hoor de mensen zeggen: ‘daar betalen we toch voor?’ Nou ik weet niet wat u betaalt voor de zorgverzekering, maar ik vind het een schijntje als je je realiseert waar je allemaal voor verzekerd bent. Weet u wat een paar dagen in het ziekenhuis kost? Of een ritje met een ambulance naar het ziekenhuis? Ik inmiddels wel en dat heeft me toen geen cent gekost! Of wat ik inmiddels allemaal aan pillen slik en wat dat kost! Een huisarts die we hier in Nederland gratis en voor niks hebben. Na een verwijzing van de huisarts is de specialistische hulp gratis. Bevolkingsonderzoeken naar kanker: gratis.

Maar nu de vaccinatie tegen Covid-19. Ik herinner me een telefoontje waar gevraagd wordt waar ik gevaccineerd wil worden. Je hebt dus inspraak. Dat is voor iemand zoals ik best belangrijk, want ik ben slecht ter been, dus het parkeren wordt echt belangrijk. Opgezocht hoe ik op de betreffende plaats moest komen en al niet rekenend op de routeplanner, dus flink geoefend met hoe ik daar moet komen. Na vertrek bleek al op de hoek van mijn straat (je houdt het niet voor mogelijk) mijn routeplanner het niet te doen. Achteraf allemaal mijn eigen schuld. Waarschijnlijk Google Maps gebruikt of zoiets. Dat heeft geen routeplanner, geloof ik. Nee, mijn generatie is niet geboren met een mobiele telefoon aan het oor.

Zonder te verdwalen arriveerde ik zowaar op de juiste plek. Met mijn visuele geheugen is dus nog steeds niets mis. Er stonden drie verkeersregelaars die vroegen wat ik kwam doen. Oh en vervolgde ik, ik ben slecht ter been dus hopelijk kan ik dicht bij de ingang parkeren. ‘Ik loop voor u uit,’ zei een van de mannen en ‘ik regel een rolstoel voor u.’ Eenmaal uitgestapt, bood hij mij zijn arm om wat zekerder te lopen. Ik zei dat het wel ging en dat die rolstoel niet echt hoefde. Nou dat was fout gedacht, want binnen was het nog een heel eind. Het leek wel een vliegveld met zo’n afgezette looproute.

Er arriveerde een vreselijk aardig meisje dat me een uur lang heeft begeleid en mijn rolstoel duwde. Eerst naar een arts in verband met mijn allergieën. Verstandig natuurlijk. Na de vaccinatie moet je wat langer wachten om te zien of het goed gaat. En iedereen was even vriendelijk. Maar ik vond die prik best behoorlijk pijnlijk. Al mijn leeftijdgenoten hadden gezegd dat je er niets van voelde. Nou ik voelde het wel, het deed pijn.

Toen wachten en dat ging snel voorbij, want ik had een leuk gesprek met het aardige meisje. Tenslotte rolde ze me naar mijn auto. Bepaald opgelucht ging ik weer via de route in mijn hoofd naar huis. Blij en tevreden dat ik die eerste prik binnen had. Ik heb best lang getwijfeld of ik het zou doen. Maar nu met de volgende golf en de enorme aantallen Covid-patiënten, dank ik de Heer voor de eerste prik. Binnenkort nummer twee.

Ik denk best vaak aan de mensen die op hun tandvlees inmiddels, in de ziekenhuizen werken. We mogen ze diep dankbaar zijn!

Meld u aan voor de speciale Sis nieuwsbrief, waarmee u maandelijks de nieuwe columns van Sis gratis in uw inbox ontvangt.