Door ons bejaarden optreden in Hier zijn de Van Rossems komen wij in de nodige hotels. In iedere stad die we bezoeken zijn we twee dagen voor de opnames en dus ook twee nachten. Dat heeft zijn voordelen, we kunnen bijvoorbeeld niet te laat komen door files of andere ellende. Maar het heeft, zoals met alles, ook zo zijn nadelen.

Als ik me laatdunkend uitlaat over het hotelwezen zijn veel mensen verbaasd. Ze zeggen: “toch heerlijk in zo’n hotelletje?” Nou, aan dat verkleinwoord heb je al genoeg om te weten dat je het verblijf in een hotel ‘heerlijk’ moet vinden. Je bent er eens even helemaal uit, weg uit de dagelijkse sleur. Nou, dat zeker ja.

Heel bijzonder was de hotelervaring in een van de laatste hotels die we bezochten. Nadat je bent ingecheckt bij de receptie begint de avondvierdaagse naar je kamer, die zich in een ander gebouw blijkt te bevinden. Tot daar aan toe, maar voor de voedselvoorziening moet je weer in gebouw 1 zijn. Je blijft lopen. Gebruikmaken van je eigen wc op de kamer en tandenpoetsen is een nieuwe excursie. Voor de wat oudere en niet zo mobiele medemens is het uiterst vervelend en vermoeiend.

En dan de kamer. Midden in de kamer staat een bad! Alsof je daar op mijn leeftijd in zou gaan! Zelfs al was ik hier vijftig jaar geleden met Coen geweest, dan zouden we toch waarlijk niet zo krankzinnig zijn om in dat bad te gaan zitten. Het bad is te klein om er met z’n tweeën in te gaan. Maar misschien is het een hoogtepunt als je er met je gelifte borsten en al je verdere gelifte onderdelen plus wat tatoeages in gaat zitten om je partner op te winden? Je weet het niet.

Een badkamer is er dus niet. Iedere avond weer als ik mijn tanden wilde gaan poetsen dacht ik: oh nee, geen badkamer. Tandenpoetsen moest in een soort bak op een verhoogde stellage. Eenmaal in bed bleef ik het gevoel houden dat ik mijn tanden niet gepoetst had. De bedden zijn meestal te zacht, je verdwijnt er ongeveer in. Meestal slaap ik slecht tot niet in hotels, maar nu was het echt een vervelende ervaring. Aldoor als ik mijn ogen opendeed, zag ik dat bad midden in de kamer en kreeg ik het gevoel dat mijn doodskist daar stond. Omdat het bad los in de ruimte staat en niet is ingebouwd heeft het een bijna sarcofaagachtige vorm. Erg onaangenaam dus.

Dan de verlichting. Zouden mensen niet lezen op die kamers? Ik denk het niet, vast tv kijken of zoiets, want bij die armzalige verlichting kan je niet lezen. Laat staan schrijven, als er al een bureautje of tafel op schrijfhoogte is.

Vervolgens de kou, het is ijskoud op die kamers en er blaast een noordpoolwind in je nek als je probeert te lezen of te schrijven. Er is een thermostaat, maar die werkt niet, want die is centraal afgesteld. Het enige wat je kan doen is die poolwind wat temperen. Als je er iets van zegt ‘zullen ze iemand sturen.’ Die wordt gestuurd, maar kan ook niets doen, want het is centraal geregeld!

Ook mijn jongste broer had het ijskoud op zijn kamer. Gelukkig had hij geen sarcofaag op zijn kamer. Ik denk dat ik een wat duurdere kamer had. Wel beneden ja, met een zitje buiten, maar het regende twee dagen dus er viel weinig te zitten. Gezellig: een hotelletje!

Altijd weer verlang ik naar mijn eigen gebrekkige slaapkamertje thuis, met het zelf getimmerde bed, met een lekkere matras waar je niet in verdwijnt. Een fijn bedlampje voor een tientje en veel boeken!