Bijna alle meisjes in mijn klas hadden een poëziealbum. Ik niet. In mijn tijd had je het lef niet om daarom te vragen, dus ik had al eens voorzichtig en omslachtig verteld dat de meisjes allemaal zo’n ding hadden. Er werd niet op gereageerd.

De verwende kinderen van nu zullen hier niets van begrijpen, want een kind heeft toch zakgeld? Dan kan je het toch zelf kopen als je het graag wilt hebben? Nee, wij kregen als kind geen zakgeld. Wij niet. Er waren wel wat kinderen die wel zoiets kregen, maar dat waren meestal enig kinderen of  kinderen met rijke ouders. Toch was ik niet jaloers op die kinderen, want ze hadden altijd snoep en daar kochten ze de andere kinderen mee om. Je kon zien dat als het snoep eenmaal binnen was, ze die rijke kinderen direct weer lieten barsten.

Maar goed, terug naar het poëziealbum. Op een goede dag kreeg ik een poëziealbum, maar oh wat ontzettend, wat verschrikkelijk. Het was niet zo’n mooi wat dikkig boekje met gouden letters en een mooi boeketje bloemen op de voorkant. Ik zag direct dat mijn album een met bruin pakpapier gekaft schetsboek was waar mijn vader met gekleurde verf mijn naam op had geschreven. Help! dacht ik, hoe moet dat nou verder? Dat durf ik op school echt niet te laten zien.

Mijn moeder schreef er iets in op de eerste bladzijde. Oh ik was er al bang voor! Ik begreep helemaal niets van die tekst. Waarom schreef mijn moeder nou niet zo’n lekker standaard versje met op de vier hoeken ver-geet-mij-niet. Zoals alle moeders deden. En nog pijnlijker: die uitgeknipte engel! Ik wilde van die glimmende poëzieplaatjes met rozen of maartse viooltjes in manden. Nee, dit kon ik op school echt niet laten zien.

Pas veel later begrijp je hoe bijzonder haar tekst was. Historisch maar ook ontroerend realistisch wat het leven betreft. Maar voor een kind van zeven toch echt niet te begrijpen. Mijn poëziealbum bleef thuis.

Mijn broer Maarten ging er iets inschrijven. Ik had nog een vage hoop dat dat misschien nog iets zou worden, maar ik had het kunnen weten! Een verhaal over de Batavieren! In een poëziealbum met een zelfgemaakte tekening. Niks poëzieplaatje, gewoon met kleurpotlood.

Tegen de tijd dat Vincent iets in mijn album ging schrijven, had ik mijn les geleerd. Ik herinner me dat ik riep: ik zorg wel voor de plaatjes. Eindelijk de poëzieplaatjes die ik ambieerde. Maar toen was ik al elf en speelden die poëziealbums eigenlijk al niet echt een rol meer.

Wat mij nu na al die jaren verbaast, is dat dat poëziealbum nog steeds bestaat. Ik kan me niet herinneren dat ik het heb meegenomen toen ik op kamers ging wonen en ook niet dat ik het meegenomen heb tijdens al mijn verhuizingen. Ik denk dat mijn moeder het altijd bewaard heeft, want het dook plotseling op na haar overlijden.  Voor het eerst was ik ontroerd door haar tekst en niet omdat ze dood was, maar omdat ik de waarde er van zag. Hoeveel waardevoller is een dergelijke zelfgemaakte tekst en hoe onbenullig en nietszeggend zijn eigenlijk al die standaard poëzierijmelarijen.

Wat laat misschien, maar Ma, dankjewel voor de tekst en de engel.