Interessant zijn de mensen die maar blijven zeuren over het feit dat ik vaak zo bozig kijk. Dat is amusant, want het zijn juist die mensen die meedoen met de waan van de dag. Je moet voortdurend stralend lachen en je veel te witte tanden laten zien en duidelijk maken dat je diep gelukkig bent. Nog steeds ben ik gefascineerd door dat verschijnsel, want wie bepaalt dat toch? Ik noem het ‘modern positivisme’. Alles is fijn en goed. Niet voor niets zegt tegenwoordig bijna iedereen: ‘helemaal goed’. Ik vraag altijd of het ook half goed kan zijn. Ze kijken je dan niet begrijpend aan.

En dan die gruwelijke ‘selfies’: stralend gelukkig aan het strand met de armen wijd en hoog geheven. Zittend op een berg, armen hoog geheven. Vaak ook springend op de foto. Kijk mij eens fit en jong zijn! Je zal toch de hele dag bezig zijn met jezelf fotograferen! Dan is er toch iets goed mis?

Het ultieme geluk voor deze stakkers is het gezin. Een ideale partner, een leuk huis en liefst twee kinderen, een jongen en een meisje. Maar iedereen die al een tijdje meegaat in het leven, ontdekt dat het geluk daar niet zit en dat het veel spanning en ellende kan veroorzaken. Alleen al het feit dat er zoveel mensen al snel weer uit elkaar gaan en tenslotte met de zoveelste partner beginnen. En wie zijn de dupe? Juist, de kinderen. Maar dat mag je allemaal niet zeggen, want dan ben jij zuur en begrijp je het hun aangedane leed niet. Dat je ongelofelijk je best moet doen om een relatie goed te houden, is iets waar veel mensen niet eens aan toe komen. Dat je moet leren pikken en slikken binnen een relatie, maar ook dat je je eigen grenzen moet leren aangeven.

Ooit, ik denk dat ik 24 jaar was en we net samenwoonden op één kamer, hoorde ik uit een open raam de volgende tekst schallen: ‘I never promised you a rose garden’. Ik stond als door de bliksem getroffen stil en dacht: ja, zo is het! Het enige dat we kunnen doen is onze eigen rozentuin proberen te maken.

Natuurlijk heb ik er ook lang over gedaan, en met vallen en opstaan ontdekt dat een ander je niet kan vertellen hoe het leven in elkaar zit of hoe je het moet leven. Dat vond ik een angstige ontdekking, want hoe dan wel? Het enige vaste gegeven ben jezelf, daar zal je het mee moeten doen en hoe sterker je dat maakt, hoe veiliger je je voelt. En dat heeft helemaal niets te maken met ergens bij horen!

Soms ben ik tevreden met het gezin waar ik uitkom. Wij hoorden nergens bij. Mijn ouders weken af van hoe ‘het hoorde’ en dat is voor een kind best moeilijk, maar maakt je ook weerbaar en krachtig. Mijn vader vertrok toen ik 13 jaar was. Weg vertrouwen. Hij begon gewoon met een nieuw gezin. Je bent dus inwisselbaar.

Mijn eerste baan was in een justitieel observatiehuis voor meisjes. Daar heb ik gezien en begrepen dat deze meisjes zo beschadigd waren door jawel: hun ouders. Hoe je het ook bekeek, het was altijd terug te brengen tot de ouders.

Mijn tweede baan was op een Ivo-Mavo in Utrecht. Daar heb ik geleerd om niet aardig gevonden te willen worden. Een bevrijding!  Die pubers waren bijna extreem gevoelig voor eerlijkheid en hadden terecht een diepe minachting voor leraren die graag hun vriend(in) wilde zijn. Ze konden mij haarfijn uitleggen waarom ze bepaalde leraren wegpesten.

Het leven vormt je tot wie je bent en daar ben ik trots op.