Altijd weer merkwaardig om te horen dat men blijkbaar een beeld van je heeft dat voor mij ondoorgrondelijk is, want het is onduidelijk waarop ze dat beeld baseren. Ik merk dat bijvoorbeeld als ik vertel dat ik jam heb gemaakt. Reactie: “Maak jij jam? Kan je dat?” Blijkbaar past jam maken niet bij het beeld dat ze van me hebben. Het cliché is natuurlijk dat vrouwen die jam maken keurige, rustige huisvrouwen zijn of zoiets. Blijkbaar vinden ze mij geen keurige, rustige huisvrouw. Dat ik ook taarten en koekjes bak, is iets wat ze helemaal niet van mij verwachten. Waarom niet?

Als ik vertel dat ik vroeger bijna al mijn kleren zelf maakte op een oude Singer naaimachine, kijken ze me vol verbazing aan. Deze naaimachine heb ik nog steeds en ik gebruik hem ook nog steeds om dingen te repareren. Het ding is zo solide dat je ook door dikke spijkerstof komt zonder een naald te breken.

Maar hoe komt het dat ik dat kan? Heel simpel: ik had gewoon geen geld om kleding te kopen. In mijn tijd waren er geen beurzen of leningen voor meisjes die een HBO-opleiding deden. Dan moest je toch echt universitair studeren. Mijn ouders waren gescheiden, dus voor mij was er geen geld. Ja natuurlijk, ik had gewoon moeten trouwen en niks opleiding. Kon ik mijn hand ophouden bij een man. Nooit!

Dus nog op de middelbare school, (mijn moeder stuurde me naar de MMS, want dan leerde je je talen en zou je een man aan de haak kunnen slaan die iemand was), ging ik op naailes bij de nonnen. Ik denk dat die lessen gratis waren. Het was zeker geen initiatief van mijn moeder, want veel later merkte ze vinnig op: “dat heb ik nooit geweten.” Blijkbaar was het dus mijn eigen initiatief.

Ik heb daar heel veel geleerd, zelfs smocken. Ik maakte een babydoll met smockwerk. Ik zag net op Google dat een babydoll nu bij de categorie ‘sexy lingerie’ hoort. In mijn tijd was het alles behalve een sexy soort nachtkleding, zeg pyjama. Wel kort, maar ook voorzien van een alles behalve sexy broekje. En ik leerde ook bidden. De les begon altijd met een Weesgegroet Maria.

Wat later, toen ik al in Utrecht op kamers woonde, kreeg ik de Singer naaimachine van een oudtante. Fantastisch, nu kon ik alles zelf maken. In Utrecht heb je de lapjesmarkt in de Breedstraat en daar kocht ik voor een prik lappen stof. Misschien wel het hoogtepunt was een avondjurk voor het huwelijk van een vriendin. Ik had toen nog een goed figuur, kocht een lap stof met een gouden glans en maakte een goudvis-achtige avondjurk. Een laatste en zware teleurstelling op het gebied van zelf kleding maken was wel dat ik in een haastig moment en dus niet goed oplette, het voorpand uit het achterpand knipte. Ik denk dat mensen dat beter bij me vinden passen. Vreemd toch.

En nu ik toch bezig ben ga ik nog even door: ook breien, haken en borduren vind ik geweldig. Ik doe het helaas te weinig. Waarschijnlijk begon mijn liefde voor handwerken al op de lagere school. Daar kregen de meisjes handwerken en de jongens handenarbeid. Hoe stom is het dat ze die vakken hebben afgeschaft! In meisjesboeken uit mijn tijd hadden de hoofdpersonen (bijvoorbeeld Joop ter Heul, Jet van Marle) een gruwelijke hekel aan handwerken. Ze zaten tijdens de handwerkles aan een vies beduimeld en mislukt werkje te prutsen. Zo hoorde je je te gedragen.

Nou, tot die groep behoorde ik niet. Ik vond het enig om te doen, niks vies en beduimeld. Keurige werkjes leverde ik af. Maar ik hoefde er thuis niet mee aan te komen. Mijn moeder had een gruwelijke hekel aan alles wat met handwerken te maken had.