Joe Biden werd op 20 november 2022 tachtig. Dat is hem ook aan te zien. Wie zoals ik praktisch even oud is, voelt met hem mee als hij voorzichtig voortschuifelt, altijd de trapleuning moet gebruiken en de kordaat stappende Ursula von der Leyen in Brussel niet kan bijhouden.

Daar komt bij dat hij met zijn aangeboren stotteraandoending zijn leven lang een vrij slordige spreker is, met een uniek talent voor onhandige uitspraken. Bidens economische beleid, dat deels bestaat uit enorme subsidies voor het Amerikaanse bedrijfsleven die de Verenigde Staten terug moeten leiden naar de industriële glorie van weleer, is bovendien onverstandig en uiterst nadelig voor de Europese industrie. Ook personen die hem welgezind zijn en vinden dat hij het als president binnen zijn evidente beperkingen heel aardig heeft gedaan, zijn vrijwel unaniem van mening dat hij vooral geen tweede termijn moet ambiëren. Biden moet ruimte maken voor nieuw talent.

Bij die argumentatie worden onveranderlijk allerlei namen genoemd van geschikte kandidaten. Eerlijk gezegd is daar nooit iemand bij van wie je direct denkt: ja, dat is een charismatische, competente campaigner en politiek denker voor de toekomst.

Dat begint natuurlijk al met zijn vicepresident Kamala Harris. Zij lijkt mij als presidentskandidaat in 2024 bij voorbaat kansloos – ze is immers een vrouw met een migratieachtergrond. Dat zou wellicht een aanbeveling kunnen en moeten zijn, maar dat is niet het geval. En als vicepresident heeft Harris geen grote indruk gemaakt.

Trump is, zij het ondertussen licht beschadigd, nog steeds een serieuze propositie

Dan is er – treurig, maar onvermijdelijk – de andere kant van de electorale medaille: de mogelijke Republikeinse kandidaten. Trump is, zij het ondertussen licht beschadigd, nog steeds een serieuze propositie. Zijn aanhouding lijkt zijn kansen voor de Amerikaanse presidentsverkiezingen van 2024 alleen maar te vergroten. De alternatieven voor Trump zijn niet aantrekkelijk, omdat ook zij het trumpiaanse electoraat zullen moeten bedienen.

De conclusie is onvermijdelijk: Biden is geen grootse, tot de verbeelding sprekende kandidaat, maar hij is wel de enige min of meer betrouwbare, met een redelijke portie gezond verstand. Zou het gaan om België, dan zou ik zeggen dat een fris, jong iemand zeker de voorkeur heeft. Nu gaat het echter om de VS, in allerlei opzichten een onaangename natie, maar wel  het land dat ook in de komende jaren de geopolitieke positie van de Atlantische wereld zal bepalen.

Vandaar dat een krakkemikkige bejaarde ondanks alle bezwaren de beste keuze is. Mijn indruk is dat Biden zelf die keuze ook gemaakt heeft.

Dit is het voorwoord uit Maarten! 2023-1. Benieuwd naar meer artikelen uit deze editie? Lees verder