Vreemd dat je niet praat over wat ons allen aangaat en wat dus normaal zou moeten zijn. Ik heb het over wc-bezoek. Wanneer en waarom is dat een soort taboe-onderwerp geworden?

Ik weet van de Romeinen dat ze openbare toiletten hadden en dan zeg ik echt openbaar. Je zat gezellig naast bv. je buurman en het was een plek waar men zat te kletsen. Alleen als je echt rijk was, kon je je een eigen wc veroorloven.

Romeinse wc’s in Ostia, Italië

Toen wij in de jaren tachtig in China rondreisden, was ik bepaald geschokt toen ik ontdekte dat men in de meeste steden geen eigen wc had. In het centrum stond een openbaar gebouwtje. Hoera, dacht ik, want ik zag allemaal aparte deuren. Maar eenmaal binnen bleken er geen tussenwandjes in te zitten en zat je er met zeker zes of zeven vrouwen. Wc-papier was er niet en van doortrekken was geen sprake. Misschien één keer per dag werden die wc’s doorgespoten door, ik neem aan, de gemeente. Wat ik me vooral herinner was de ongelofelijke viezigheid en stank.

Een andere ervaring was een hotel in de bergen, zonder elektriciteit en met één kraan op de binnenplaats. Je moest naar een hokje met een houten plank met een gat erin. De uitwerpselen vielen naar beneden, alwaar ze door de varkens werden opgegeten.

Wat ik toch wonderlijk vind, is dat mensen het een gênant onderwerp vinden. Coen en ik vinden het een doodgewoon onderwerp, omdat het best belangrijk is en zeker tijdens je vakantie. Wij reisden behoorlijk primitief en er was lang niet altijd op iedere hoek van de straat een wc. En je zal maar nodig moeten.

Wij zijn hier in het westen zo ongelofelijk verwend. Alleen al met het soort wc. Ik herinner me nog goed de hurk-wc’s in Frankrijk op de campings, maar ook in een stad als Parijs. In ons lievelingscafé La Palette was een hurk-wc. Ik was toen nog jong dus ik kon dat nog, maar je moest toch goed opletten dat je niet over je schoenen plaste.

Nu ik oud ben kan ik absoluut niet meer op een hurk-wc, want ik kom niet meer overeind. Dat bleek een enorm probleem tijdens onze recente reizen door Iran. Alle openbare wc’s zijn hurkers. En ook in de wat goedkopere hotels zal je moeten hurken. Maar als je dat niet meer kan, blijkt het toch echt een vervelend probleem te zijn, want mijn stoelgang raakte totaal in de war.

Tenslotte werd ik dus echt vervelend en eiste ik een hotel met “western toilet”. Dat bleek soms best moeilijk, omdat we nou niet de normale, toeristische routes volgden. We reisden met een privéchauffeur. Dat klinkt heel chic, maar kost in Iran bijna niets. Dat bleek natuurlijk ontzettend handig, want hij sprak de taal en kon dus onderhandelen over die wc’s.

Een wc in Iran

Ik herinner me ons bezoek aan Persepolis waar hij ons afzette aan de achterkant van het terrein, omdat je volgens de officiële toegang ik weet niet hoeveel trappen op moet. Dat kan ik niet meer. Het bleek een zegen, want ik moest naar de wc en die bleek dus helemaal aan het eind van het terrein te zijn. Wel weer een hokje dat niet op slot kon en je hebt een hoofddoek op die bijna in het afvoergat viel. Gelukkig was er een Nederlands meisje dat voor de deur ging staan en mijn tas bewaakte, want geen haken waar je iets aan op kan hangen en op de grond zetten is geen optie. Dat is echt veel te smerig.

En ik herinner me Mexico, vaak ook zeer problematisch. Maar erover praten? Dat doe je niet! Nou, ik wel.

Meld u aan voor de speciale Sis nieuwsbrief, waarmee u maandelijks de nieuwe columns van Sis gratis in uw inbox ontvangt.