Vroeger liepen Maarten en ik in de herfst door een tapijt van blad naar school. Dat was aangenaam! We schopten dat blad voor ons uit en dan rook je de heerlijke geuren van de herfst. Bovendien was het natuurlijk ook nog eens prachtig van kleur en voor mij later ook informatief.

In de herfst maakten we voor school een herbarium, zodat je leerde hoe het blad van de diverse bomen eruitzag en hoe die bomen heetten. Je droogde de bladeren in een flink dik boek en plakte ze later in een herbarium.

Ik betrapte mezelf er laatst op dat ik probeerde de namen van het diverse gevallen blad te benoemen. Dat viel me nog niks mee. Blijkbaar ben ik toch best wat van de namen vergeten.

Maar dit alles is allemaal afgeschaft. We hebben nu bladblazers en blad is ineens ‘vies’ geworden, want oh hemel jawel, de kinderen leren nu dat er ‘kriebelbeestjes’ inzitten. Alleen dat woord al! Ze hebben het dus over insecten en andere nuttige diertjes, een voedselbron voor vogels, voor egels en ga maar door. Leer die kinderen hoe die insecten heten, hoe nuttig dat blad is. Leer ze eens kijken naar een merel die het afgevallen blad met zijn snavel omgooit op zoek naar voedsel. Vertel ze hoe dat blad beschutting biedt in de winter voor diverse dieren, een dekentje is voor planten bij vorst en tenslotte zorgt voor prachtige tuinaarde. Maar nee, het moet worden opgeruimd. Weg, bah, vies.

Wij hadden ooit een prachtige populier voor ons huis staan. Een straatgenoot kwam regelmatig in de herfst klagen over al dat blad dat op zijn stoep viel en waarom wij dat blad voor ons eigen huis niet opruimden. Waar bemoeit zo iemand zich mee? Tenslotte ging hij folders door de bus doen van tuincentra die goedkoop grote bomen kapten! Maar ach, de ‘tuinen’ in deze straat zijn ook al van een vergaande armoede. Steen, steen en nog eens steen. Nee, daar ligt geen blad.

Leer kinderen dat insecten niet vies zijn of eng. Wat pas echt vies en eng is, zijn mensen

Nu in de herfst worden wij regelmatig wakker geblazen door die gruwelijke opruimwoede van de gemeente. Eerst de bladblazers en dan volgen al snel de ook gigantisch veel herrie producerende karretjes die de zaak moeten opvegen en afvoeren.

Weg blad, weg voedsel en schuilplaats voor dieren. Vogels hebben om een koude winternacht door te komen veel voedsel nodig, spinnetjes, torretjes, rupsjes ga maar door. Ook de egels zoeken voor ze aan hun winterslaap beginnen naar het nodige voedsel. Dat voedsel vinden ze tussen en onder het blad en echt niet in de steenwoestenijen die de mensen nu ‘tuin’ noemen.

Heeft u wel eens goed naar zo’n man gekeken met een bladblazer? Ik kan mij toch niet aan de indruk onttrekken dat die mannen er een vorm van status aan ontlenen. Alsof ze plotseling meer zijn met zo’n verlengstuk van hun geslachtsdeel. Ze staan wijdbeens alsof ze staan te plassen. En natuurlijk ook heel primitief en puberaal: het kicken op de gigantische herrie die de dingen produceren. Ze compenseren iets. Volgens mij hoef je geen psycholoog te zijn om te weten wat.

Ik las recent dat die bladblazers ook nog eens giftige stoffen produceren.

Maar er gloort hoop, wie weet worden die krengen ooit verboden. Ook lees ik toch steeds vaker het advies om het blad niet op te ruimen. Maar eerst die stenen tuinen verbieden en mensen verplichten om minimaal vijf bomen of struiken te planten.

Momenteel wordt er op hoog niveau gesproken over het klimaat. Ik zou willen zeggen: laten we toch beginnen bij onze kinderen. Leer ze dat alle dieren, hoe klein ook, nodig en nuttig zijn. Leer ze dat insecten niet vies zijn of eng. Wat pas echt vies en eng is, zijn mensen. Wij hebben deze planeet al behoorlijk verpest, wij zijn de schuldigen.