Al weken zag ik vreselijk op tegen een bezoek aan de tandarts, omdat de enige brug die ik heb gesloopt moest worden. Ik heb onder die brug bijna permanent ontstekingen en dat schijnt erg slecht te zijn voor je gezondheid. Die brug zit helemaal rechtsboven in mijn mond dus ik kan het zelf niet zien. De tandarts had wel uitgelegd wat er precies ging gebeuren, maar omdat ik geen beeld heb van de situatie op die plek, denk ik dat ik het gewoon bleef verdringen. Links bovenin waren al eens twee kronen verwijderd met een gruwelijk bloedbad tot gevolg. Daardoor moest ik ’s avonds met een taxi naar een dienstdoende vervanger.

Gezien mijn eerdere traumatische ervaring, had ik al tot driemaal toe aan deze tandarts gevraagd of ik niet beter kon stoppen met mijn bloedverdunners. En tja, weer iemand die werkt via de ‘richtlijnen’: pas bij drie trekkingen moet je stoppen met die bloedverdunners. Heb mijn eerste trauma nog eens beschreven, maar nee ik hoefde me helemaal geen zorgen te maken. Oh, had ik maar gewoon naar mezelf geluisterd.

En tenslotte breekt de dag van de trekking aan. Met loden schoenen naar de praktijk. Er stond een uur voor de behandeling ingepland. Maar wat ze ook wrikte en trok en probeerde, die kiezen wilden er niet uit. Er werden wortels doorgezaagd of zoiets engs. Het is maar goed dat ik het niet kon zien. Tenslotte werd er een mannelijke collega bij geroepen die de hele handel in één poging eruit trok! Ja dames, waar blijven we dan met onze prachtemancipatie? Juist, nergens. Maar het was volbracht.

Toen moest ik nog met de auto naar huis. Ik had niet gedacht dat het zo erg zou zijn. Maar ja, je moet wel. Het was vrijdag en het eind van de middag. Eten zit er niet in natuurlijk en alles moet koud. Net toen ik dacht dat het wel met een sisser af zou lopen en ik aan mijn koude koffie wilde beginnen, begon het weer verschrikkelijk te bloeden. Zo erg dat steriele gaasjes op die plek een lachertje waren en ik boven een kopje moest gaan hangen om het bloed op te vangen.

Coen belde een taxi die op vrijdag in dit achterlijke gat niet te krijgen is! We moesten naar Leidsche Rijn naar de spoedeisende hulp! Ik hoor die tandarts nog zeggen: als het meer dan een half kopje bloed is dan moet je contact met ons opnemen. Een lachertje dus op vrijdagavond zeker? En koppen vol met bloed. Ik begon in paniek te raken. Dit kon gewoon zo niet langer. Plots dacht ik: ik bel de buurman die is vaker te hulp geschoten.

Gelukkig waren de buren thuis. Hij zei: ‘ik kom eraan’. Op naar Leidsche Rijn. Hij wist de weg en we arriveerden bij het ziekenhuis. Daar was de boel op slot! Eenmaal binnen was er niemand bij de receptie, werkelijk! Op de betreffende afdeling waren negen wachtenden voor ons en één behandelend arts! Nog eens vijf kartonnen bekertjes vol bloed.

Na veel gedoe van Coen kregen we (terecht) voorrang. Tenslotte zaten er tien (!) hechtingen in mijn mond. Maar ook deze tandarts (kaakchirurg) meldde dat er pas bij drie kiezen trekken gestopt moet worden met de bloedverdunners.

Volledig gebroken weer naar huis, met dus een tweede dentaal trauma en niet zo’n kleintje ook. Er wordt nooit meer iets uit mijn mond getrokken! Mijn rechtermondhoek was uitgescheurd, mijn wang zwol op en al snel kreeg ik een flinke blauwe plek. Voor het eerst was ik blij met dat mondkapje. Men denkt toch al snel dat je partner je in elkaar heeft geslagen.

Maar terug naar het spreekwoord. Interessant, ze kloppen altijd.

Mijn buren zijn geweldig! Kom er eens om.