Maarten en Sis van Rossem over één van hun ergernissen: reizen per trein en vliegtuig

Uren vertraging, dronken medepassagiers en snuffelende douanehonden. Sinds de opkomst van het massatoerisme is de lol van het reizen een stuk minder geworden. In de reeks ergernissen van Maarten, Sis en Vincent van Rossem: reizen per trein en vliegtuig. Vincent was afwezig. Sis ploft binnen. Ze is iets te laat voor de afspraak in hartje Utrecht. Haar partner laat even zijn gezicht zien, groet Maarten, die zit te wachten, en belooft Sis over anderhalf uur weer op te halen. S: ‘Godbetert, wat een ramp, ik neem één keer de bus van Wijk bij Duurstede naar Utrecht. Oké, in een vloek en een scheet ben je op Utrecht Centraal, maar dan begint het gelazer. Mis je een bus naar het centrum, dan mis je ze ook allemaal. Drie lijnen reden allemaal tegelijk voor mijn neus weg.’ M: ‘Sis, je had ook hiernaartoe kunnen lopen. Het is zes minuten.’ S: ‘En dat zeg je tegen iemand van mijn leeftijd, die ook nog eens altijd in de auto zit!’ M: ‘De overheid wil dat we de auto verruilen voor het openbaar vervoer, omdat dat efficiënter en zuiniger is. Maar dan moet je wel zorgen dat het OV tiptop functioneert. De lancering van de OV-chipkaart is een voorbeeld van hoe het niet moet. De kaart is veel te vroeg ingevoerd, de technologie was nog niet rijp. Jan en alleman kan hem zelf opladen. De poortjes waar je moet in- en uitchecken zijn soms niet te vinden en vaak kapot. Hoe vaak zie je reizigers niet wanhopig op het perron zoeken naar een poort die wel werkt? En heeft de overheid er weleens aan gedacht dat een kleuterjuf met dertien kinderen veertien chipkaarten uit de automaat moet trekken? Ik vind dat ronduit zonderling.’ S: ‘De strippenkaart werkte veel beter.’ M: ‘Die roze kaart weigerde ik te kopen. Ook positieve discriminatie deugt niet.’ S: ‘We hebben wel de 65 gehaald, Maarten. Ik ben er trots op.’ M: ‘En als blijkt dat de chipkaart niet werkt, weigeren de instanties om de invoering ervan terug te draaien. Nee, we zetten door, en gaan iedereen die de kaart kraakt streng vervolgen. Dat krijg je met rechtse ministers.’ Bureau M: ‘Jonathan Swift heeft in Gulliver’s Travels in een paar bladzijden prachtig beschreven hoe de overheid extreem ingewikkelde alternatieven bedenkt voor dingen die simpel en uitstekend werken. Het is een hilarisch stuk. Ook na bijna driehonderd jaar nog actueel.’ S: ‘Het is van alle tijden.’ M: ‘Mensen achter bureaus bedenken voor ons wat handig is. Op de borden boven de snelweg staat tegenwoordig “afslag S102” of “P695”. Waarom staat er niet gewoon “Centraal Station” of “Centrum”? Wat moet ik met “S102”?’ S: ‘Zou het niet met de leeftijd te maken hebben?’ M: ‘Daar heeft het niets mee te maken.’ All inclusive S: ‘Vroeger liet de KLM ieder half uur een bus van Utrecht naar Schiphol rijden. Voor een tientje stapte je daar met al je koffers op. Dat was riant. Nu heb je zogenaamd een directe treinverbinding, met voortdurend rampzalige vertragingen.’ M: ‘En je moet al zo vroeg vertrekken, omdat Schiphol bizarre marges oplegt. Voor een vlucht binnen Europa moet je twee uur van tevoren aanwezig zijn. Voor buiten Europa drie uur. Binnenkort moet je je een dag van tevoren melden als je de lucht in wilt. Per spoor is geen alternatief, want de internationale trein is ook niet erg betrouwbaar. Waarom kunnen ze treinen over de grenzen niet op tijd laten rijden? Pas had een Thalys naar Parijs weer veertien uur vertraging. Dan kun je beter gaan fietsen.’ S: ‘Ik vind het ook niet leuk om twee uur op Schiphol te moeten zitten. Wat ik nog verschrikkelijker vind zijn die mensen die één keer per jaar een all-inclusivereis naar Turkije boeken en na het landen applaudisseren. Dat is erg. Het is de welvaart.’ Stuyvesant M: ‘Ik ben nog opgegroeid met het idee dat vliegen een mythische activiteit was. Jarenlang heeft Peter Stuyvesant geadverteerd met “de avontuurlijke wereld van Peter Stuyvesant”, die vooral bestond uit opstijgende en landende vliegtuigen. Je zat riant en ruim, je was iemand.’ S: ‘Ach ja, toen mocht je nog roken aan boord.’ M: ‘En ze serveerden volgens Stuyvesant het meeste exquise voedsel. Het was zo fijn dat je nooit meer wilde uitstappen. Nu zit je krapper dan de spreekwoordelijke sardines in hun blikje. Ik heb na een vlucht van elf uur naar Los Angeles overwogen om de KLM een proces aan te doen. Ik heb daar nog uren lang rondgekreupeld.’ S: ‘Het is claustrofobisch.’ M: ‘Na een uur of twee wilde ik naar de wc. Ik worstel me langs de dikke Amerikanen die altijd naast en voor je zitten, en voor me staat een enorme rij te wachten. Blijkt een vrouw met twee kinderen zich in de wc verschanst te hebben. Zij moet overgeven en de kinderen hebben diarree. De rij wordt steeds langer en ik loop door naar de wc in de businessclass. Nou, dat moet je bij de KLM niet proberen.’ S: ‘Nee, dat mag niet.’ M: ‘Ik leg de stewardess mijn probleem uit, maar daar heeft ze niks mee te maken.’ S: ‘Vooral de KLM is kutvolk. Geef mij maar Singapore Airlines.’ M: ‘Toen ik terugkwam, kreeg ik dat bevroren voedsel met ijskoud bestek. Regelrecht gehaald uit de permafrost van Siberië. Het smaakt naar niks; het warme broodje is kanonhard en ook koud. Het zijn waarschijnlijk restanten uit militaire kantines. De internationale wereld van Peter Stuyvesant? Laat me niet lachen.’ S: ‘Ik wijt het vooral aan mijn medepassagiers. Ik gun iedereen een vakantie, maar gedraag je dan. Ik heb weleens moeten optreden tegen mensen die achter me zaten. “Moet u eens luisteren, ik vind het uitermate vervelend dat u boven mijn hoofd schreeuwt. Kunt u dat niet ergens anders gaan doen?” Nou, de blikken die ik toegeworpen kreeg!’ M: ‘Het is simpel. Je moet gewoon geen alcohol schenken in vliegtuigen. Dat doen ze in de bus toch ook niet? Hoe vaak lees je niet dat een vliegtuig is omgekeerd omdat passagiers zich niet wisten te gedragen?’ Piloot S: ‘Wij hadden ooit een piloot die zei: “This is your father speaking.”’ M: ‘Je zou soms zweren dat die man voorin zo dronken als een tor is.’ S: ‘Ik kan ze niet verstaan.’ M: ‘Zeg dan niets, denk ik dan.’ Snuffelhond M: ‘Mag ik een tip geven aan lezers die naar de Verenigde Staten willen? Ga nooit naar een groot Amerikaans vliegveld. Kennedy Airport is echt het ergste van het ergste. Het is vies, oud en verwaarloosd, zoals de hele Amerikaanse infrastructuur. Neem liever Boston; dat is kleiner en daar zijn ze veel aardiger. Dulles in Washington is relatief nieuw, maar daar sta je altijd eindeloos te wachten omdat ze alles van je willen weten. Al die veiligheidschecks slaan nergens op. De enige keer dat ze een reden hadden om mensen te ondervragen hebben ze hen laten lopen. Het is een godswonder dat Amerika de machtigste natie ter wereld is.’ S: ‘Op het moment dat je in de VS in de rij een halve centimeter met je schoenzool over de witte streep staat, blaft er al een ambtenaar tegen je: “Don’t step over the line.” Van die toon word ik zo agressief. Ik doe het tegenwoordig expres. En dan moet je eerst ook nog al die formulieren invullen.’ M: ‘Niet met potlood; dan kun je het opnieuw doen. En van de 28 desks zijn er twintig open voor de Amerikanen en de overige acht voor houders van een niet-Amerikaans paspoort. Op Kennedy krijgen ambtenaren loonsverhoging als mensen ter plekke besluiten met hetzelfde vliegtuig terug te willen.’ S: ‘Ik ben als de dood voor die drugshonden bij de douane. Ze snuffelen onsmakelijk in je kruis. En maar blaffen.’ M: ‘Die dieren komen altijd linea recta op me af. Ik stond eens in Orlando met collega’s in de rij, komt er zo’n hond naar me toe en slaat aan. Je zag die collega’s al denken: Dit gaat fout, die Van Rossem heeft wiet in zijn tas. Zegt de agent tegen me: “Als ze blaffen heb je niks.”’ Uit Maarten! 2011-3 Uren vertraging, dronken medepassagiers en snuffelende douanehonden. Sinds de opkomst van het massatoerisme is de lol van het reizen een stuk minder geworden. In de reeks ergernissen van Maarten, Sis en Vincent van Rossem: reizen per trein en vliegtuig. Vincent was afwezig. Sis ploft binnen. Ze is iets te laat voor de afspraak in hartje Utrecht. Haar partner laat even zijn gezicht zien, groet Maarten, die zit te wachten, en belooft Sis over anderhalf uur weer op te halen.Welkom bij Maarten!Maak eenmalig een gratis account aan en krijg toegang tot al onze artikelen. Lees gratis op onze site en ontvang elke twee weken nieuws, diepgravende artikelen, interviews, evenementen en acties van Maarten! in uw mailbox. InloggenRegistreren Gebruikersnaam of e-mailadres Wachtwoord Onthoud mij Wachtwoord vergeten? var restricted_content = document.querySelector( ".loginwall-content" ); restricted_content.parentNode.removeChild( restricted_content );

Maarten en Sis van Rossem over één van hun ergernissen: reizen per trein en vliegtuig

Door Erwin Buter

Welkom bij Maarten!

Reacties

Geef een reactie Reactie annuleren

Gerelateerde artikelen