Een beetje verdrietig zit ik aan mijn keukentafel. Ik realiseer me dat het herfstvakantie is. We waren altijd op reis en nu gaat het niet. We hebben ons hele leven gereisd en dus heel veel gezien, want het waren geen strandvakanties. Maar welke reiservaring is nou onvergetelijk? Ik denk toch echt het bezoek aan de koning van Boti.

Openingsfoto: Sis en Coen, Indonesië 1990

We hebben elf jaar lang de zomervakanties in Indonesië doorgebracht. Ieder jaar een eiland. Java en Bali diverse malen. Waarom we in Indonesië terecht zijn gekomen had met de studie van Coen te maken. Hij is nog tijdens zijn Theologie studie Sinologie gaan studeren. Om een echte Chinese tempel te zien kon je het beste maar naar Indonesië gaan. Al snel kwam de fascinatie voor de diverse godsdiensten op de eilanden.

En zo kwamen we op Timor. We hoorden dat er nog een koning was met een eigen rijkje, de koning van Boti. Wel heel moeilijk om toestemming te krijgen om de koning te bezoeken want ze hadden daar niets met vreemdelingen en al helemaal niets met westerlingen. Ze leefden in volstrekte afzondering met eigen gebruiken en een eigen godsdienst. Nou, dat was voor Coen voldoende om alles op alles te zetten om te spreken met deze koning.

We moesten natuurlijk een auto hebben en twee tolken. Een voor de vertaling van het Engels naar het Bahasa Indonesia en een tolk voor het Bahasa naar het plaatselijke dialect. Dan natuurlijk een chauffeur en een technisch iemand. Tegen de tijd dat we werden opgehaald, was de grote Amerikaanse auto uit het jaar nul al zo goed als vol.

Ook moesten de juiste cadeautjes worden meegenomen, want anders kon je het wel vergeten. We hoorden een verhaal van twee Amerikaanse vrouwen die er drie dagen over gedaan hadden om het koninkrijkje te bereiken, maar niet werden toegelaten. Hun cadeautjes werden niet geschikt bevonden. Ik herinner me dat wij o.a. suiker en koffie bij ons hadden. Na twee uur rijden begaf de auto het. De technische man kwam in actie en repareerde het mankement in de motor met een stokje! En ik maar denken dat ze ons belazerden met die extra man. Nog een uur later liep onze auto vast in een drooggevallen riviertje. Nee, besliste onze gids, deze auto is niet geschikt. Morgen verder met een andere auto.

De volgende dag, een uur later dan afgesproken, kwam er zowaar een andere auto en het hele hulppeloton. Na uren rijden waren we aan de grens van het rijkje. En wat zagen we? De koning van Boti met zijn hofhouding. De koning natuurlijk voorop voorzien van een soort staf. Ze zagen er werkelijk prachtig uit. Het haar van de mannen is lang en zit in een knot. Hun Ikats zijn van eigen fabricaat. Ze droegen prachtige sieraden. Het was een soort droomverschijning. We hoorden dat de koning twee keer per dag om zijn koninkrijkje heen liep samen met zijn hofhouding.

Onze geschenken werden bekeken en goedgekeurd. Wel werden we gewaarschuwd om niets te laten vallen, want dat zou onheil brengen. Gevolg: Coen liet een filmrolletje vallen, maar dat was gelukkig nog buiten.

Na de ontvangst binnen werden we naar een plek buiten gebracht, een soort heilige vergaderplek. Een mannen aangelegenheid, want het was niet de bedoeling dat ik erbij zou gaan zitten. Ik bestond niet. Totdat ik een shagje ging rollen. De koning zat gefascineerd te kijken hoe ik een vloeitje uit het pakje trok en gaf dwingend te kennen dat hij dat pakje wilde hebben. Bij ieder nieuw vloeitje dat hij eruit trok, juichte de hele hofhouding. Ik dacht: daar gaan mijn vloeitjes. Ten slotte gaf de koning aan dat het bezoek afgelopen was: we konden gaan.

Op de terugweg waren we stil in de auto. Het was heel bijzonder, zo kan je dus ook leven.