Vandaag ontving ik een schrijven van de gemeente van het achtergebleven suffe stadje waar ik woon. Het stadhuis heet hier geen stadhuis, maar huis van de gemeente. Tja, witte broodjes heten bolletjes, een groenteboer hebben we hier niet en zo kan ik nog even doorgaan.

Terug naar het schrijven, dat ging over het snoeien van overhangend groen in de groenstrook tussen de ventweg en de doorgaande weg voor ons huis. Het verzoek betrof het verzetten van onze auto’s, want tussen 7.30 en 12.30 uur zou er gesnoeid worden. Nu is hier helemaal geen sprake van overhangende takken of wat dan ook, maar goed, je wilt niet vervelend doen.

In de brief wordt de naam van een contactpersoon genoemd, plus telefoonnummer en emailadres. Je kan deze persoon bereiken als je nog vragen hebt. Nou, die heb ik, want ik ben slecht ter been en de hele straat moet de auto’s verzetten. Dat betekent voor mij een te lange wandeling heen en terug. Dus ik belde het genoemde nummer om met mijn voorstel – lees oplossing – te komen.

En dan volgt het bekende volstrekt krankzinnige en volledig incapabele kafkaiaanse gedoe. ‘Nee, helaas, de contactpersoon was op dat moment niet te bereiken.’ Zoiets geloof je toch niet? Dan zorg je toch voor een (tijdelijke) vervanger? De mevrouw die ik sprak aan de telefoon bleek zelfs niets van deze brief te weten. Ik ga er inmiddels vanuit dat het gewoon de mevrouw aan de balie was. Nou, die mag dus wel eens op een nascholingscursus, want luisteren leek mij niet haar sterkste kant.

Ik werd voortdurend onderbroken. Het niveau van haar tips en antwoorden deed mij dus echt steigeren. Alsof ze het tegen een dementerende kleuter had. Nadat ik dat gezegd had, werd haar volume nog harder en de inhoud stommer. Ze zou kijken of ze deze contactpersoon kon bereiken. Vervolgens verbrak ze de verbinding. Ja, zo kan ik het ook. Daarna bleken “alle medewerkers” in gesprek te zijn. Ze had gewoon de telefoon geblokkeerd. Wat een trieste praktijken. Ontslaan zou ik zeggen.

Maar goed, ik wist genoeg: het bekende incapabele gedrag. Jullie niet thuis, in nota bene ‘het huis van de gemeente’? Nou, dan ben ik ook niet thuis achter mijn groenstrook. Die auto blijft staan waar hij staat.

‘Had ik maar zo’n groenstrook voor mijn huis.’

En dan krijgen we het bekende verschijnsel dat er met de mensen die het werk moeten uitvoeren, in dit geval dus de snoeiers, prima te praten valt. Die lui in het gemeentehuis kunnen daar een voorbeeld aan nemen. Nadat we de situatie hadden uitgelegd, gaf de betreffende groenmedewerker aan dat het geen probleem was om zijn werk aan de voorkant van mijn geparkeerde auto te doen. Hij was zelfs zo sympathiek om later nog even te melden dat het goed was verlopen.  Kijk, aan dat soort mensen heb je nou echt iets.

Al eerder hebben we hele goede ervaringen met die ploeg werkers. We vroegen ooit of ze bepaalde struiken en boompjes in die groenstrook niet wilden verwijderen. Daar hebben ze zich keurig aan gehouden. Na mijn verzoek om een gat in die groenstrook te herstellen, werd dat prima uitgevoerd. Ze hadden er zelfs een vuurdoorn neergezet. Die struik heeft flinke doornen en in de herfst en winter krijgt het bessen die de vogels heerlijk vinden. Dat gat was overigens gemaakt door de merkwaardige ouders van de kinderen van de school tegenover ons huis. Ja, je zal eens om moeten lopen. Wat een voorbeeld ben je dan ook voor je kinderen! Maak maar kapot! Zijn wij nog verbaasd dat de kinderen hier met stokken het groen kapot slaan.