Ik ga het niet hebben over:

De jaarwende
Het vuurwerkverbod
De bestorming van het Capitool
De Coronagetallen en de vaccins
De kinderopvang

Ik wil er niets meer over horen, ik wil er niets meer over lezen. Gelukkig kijk ik al twintig jaar geen televisie meer. Voor de mensen die dit struisvogelpolitiek noemen: nee, ik steek mijn kop niet in het zand. Ik weet uitstekend wat er aan de hand is. Maar ik kan er niets aan veranderen, ik kan er niets aan doen. Moet ik dan dagelijks geconfronteerd worden met de mondiale ellende? Nee dus. En ik ga mijn leven er ook niet door laten vergallen en mijn lezers ermee lastigvallen.

Maar waar ga ik het dan wel over hebben? Gewoon over de dagelijkse dingen. Dat gekke mens bij de slager die vindt dat ik mijn tas niet op de toonbank mag zetten. Foei! Over de meneer bij de super die aldoor gebeld wordt met de vraag of hij meneer Van Rossem is. Nee? Gut, weet hij dan misschien waar meneer Van Rossem woont? Ik bedoel dat soort dingen. En zit uw haar inmiddels ook zo gek? Het mijne wel!

Ik begin maar eens met de foto die Coen maakte tegen de avond toen de duisternis in begon te vallen. Ik dacht één moment dat het een ets van Rembrandt was, totdat ik de dijk zag, de bomen bij het kasteel en de rivier. Het is het hier en het nu. En dan denk ik ineens: zo is het altijd geweest en zo zal het altijd zijn, met of zonder ons. Een soort eeuwigheidsgedachte.

De vorige eeuwigheidsgedachte had ik in Florence waar we waren met een groep studenten. Mijn collega had ik midden in de nacht bij het vliegveld afgezet. Hij moest naar huis omdat zijn moeder stervende was. Toen ik terugging begon de zon op te komen. Die stond dus heel laag, waardoor ik de verkeersborden niet kon lezen. Nee, de mobiele telefoon en de navigatie bestonden nog niet. Ik verdwaalde hopeloos en kwam dus nogal laat terug. En die excursie moest natuurlijk doorgaan. Na een paar uur slaap gingen we op pad.

In de Pazzi kapel had ik uitleg gegeven en het onder andere gehad over de bijzondere akoestiek. Plotseling begon er heel zacht iemand te zingen. Ik dacht: een engel! Iedereen werd stil en luisterde. Het bleek een van onze studenten te zijn.

Toen we nog steeds stil en onder de indruk de kapel uitliepen, begonnen de klokken te luiden. En dat zijn er veel in Florence. Ik moest moeite doen om niet te gaan huilen. Ik dacht die klokken luidden toen en luiden nu en in de toekomst. Ze zullen luiden met en zonder mij. Ik noem het nu een eeuwigheidsmoment.

Ik herinner me er nog één. We waren in Pompeï. Ik zat op de drempel van wat ooit een huis was in de zon. Het was aangenaam warm en heel stil. De toeristen doen alleen de highlights. Welke dat zijn is niet moeilijk te bedenken. Het was zo stil dat je de insecten kon horen zoemen, er fladderden vlinders rond. Ik bedacht me dat hier ooit mensen woonden met hun kleine en grote zorgen. Wat dachten ze en wat deden ze toen ze deze drempel over gingen?

En alles gaat door, de tijd gaat door met en zonder ons. Ik vind dat een hele aangename en troostrijke gedachte. Ik werd helemaal rustig en gelukkig op die drempel van wat ooit een huis was.

Ik noem het dus eeuwigheidsgedachten, maar het zijn denk ik geluksmomenten.