Op mijn achttiende verliet ik het ouderlijk huis om een opleiding te gaan volgen in Utrecht. Ik had met veel moeite een kamertje weten te vinden, want voor meisjes die niet aan de universiteit studeerden was er weinig tot niets te vinden. Ik vond een kamertje in Wijk C. bij een hospita tegenover het politiebureau. Vanuit mijn dakraam kon ik ’s nachts de nodige interessante dingen volgen. Wijk C was nog het oude en gezellige Wijk C. Ik verliet het huis met een blikken pan die ik van mijn moeder kreeg. Geen nieuwe, oh nee daar was echt geen geld voor. En wat sinds jaar en dag liefdevol ‘de blauwe bakpan’ heet.

De hospita kwam direct met een eisenpakket te weten: niet met hoge hakken (ja die droeg ik toen!) op haar plastic loper die over de traploper was gelegd, want dan kwamen er putjes in. Geen mannen ontvangen. Niet koken. Douchen kon niet, ik had een wastafel. Het lekte er als een zeef, maar dat was niet boven mijn bed gelukkig. In dat kamertje stond een bed, een tafel en een stoel. Meer was er niet. Maar ik vond het allemaal geweldig!

Helaas mijn bed werd niet opgemaakt, nou ja dan niet. Koken werd natuurlijk ook een probleem, want ik had geen geld om ergens te gaan eten. In het begin kocht ik warme gebakken vis bij het viswinkeltje, een soort voorloper van de kibbeling en daar at ik een winterwortel bij. Betrekkelijk snel werd ik brutaler. Ik had een butagasding en natuurlijk Ma’s pan en de blauwe bakpan. Meestal maakte ik spaghetti voor oh ja, mannen! en daar vroeg ik dan een bedragje voor om uit de kosten te zijn.

Wijk C was echt gezellig. Bijna dagelijks zat ik bij Dikke Dries, een café schuin aan de overkant. Veiliger kon niet, ze hielden me daar in de gaten. Waren er vervelende mannen, dan werden ze gewaarschuwd. Natuurlijk ging het mis met die hospita, dus ik stond op straat met mijn pan en de blauwe bakpan.

Ik zal de lezer al mijn kamers besparen, maar al die jaren door was daar de blikken pan en de blauwe bakpan. En nu 58 jaar later zijn ze er nog steeds en ik gebruik ze dagelijks. Het zijn gewoon super handige pannen. De blikken pan kan je als een harmonica indrukken, maar dat doen we natuurlijk niet. Als die pan ooit kapot gaat weet ik zeker dat ik hem niet weg kan gooien.

Dan zijn er natuurlijk de dierbare boeken. Zo heb ik nog steeds het boek De wind in de wilgen dat Maarten en ik vroeger als kind samen kregen. Ja, dat is gek voor de verwende kinderen van nu, maar een boek was een duur ding en dat samen een boek hebben was nooit een probleem. We hadden ook samen twee beren. Nooit ruzie over gehad. Mijn vader maakte een aquarelletje van die beren dat nog steeds naast mijn bureau op mijn werkkamertje hangt. Zo dierbaar!

Dan het boek De kleine Johannes, een eerste druk met een echt etsje voorin. Ik kreeg het van mijn opa Van Rossem. Het is dierbaar omdat ik dat boek las, ik was vijftien, en voor het eerst in mijn leven dacht: ik ben niet alleen. Er zijn mensen met dezelfde gedachtes en gevoelens. Hoe kan dat?

Ik kan nog wel even doorgaan met dierbare dingen noemen, maar dat wordt te lang. Wat ik nog wel even wil zeggen is dat ik heel erg gelukkig ben met deze dingen met een geschiedenis. Ik haat nieuwe dingen. Kleding kopen vind ik dus echt een ramp. Een woonboulevard heb ik nog nooit gezien.